„Każdy na swój sposób wydobywa się z podziemi, ja – przez pisanie” – notował Franz Kafka w liście do Grety Bloch.
Jak wydobywa się z podziemi aktor? Poprzez słowa, gesty, spojrzenia, oczywiście. Ale równie oczywiste jest to, że niekiedy pomaga mu w tym także milczenie, znieruchomienie, surowość wyrazu i rygor. Poniechanie tego, co nazywamy grą. Zniknięcie ze sceny, to też.
Być może w takich chwilach ujawnia się istota magii, która właściwym imieniem przyzywa niewidoczną wspaniałość życia. Bo Kafka był przecież, paradoksalnie, jej wielkim piewcą. Wytrwałym poszukiwaczem szczęśliwej gwiazdy, jak pisał z kolei w liście do Felicji Bauer.
Nadawał tej gwieździe i jej poszukiwaniom rozmaite imiona. Czasami mówił o Prawie („Proces”), czasami o nasłuchiwaniu wiadomości od cesarza („Budowa Chińskiego Muru), czasami o poszukiwaniu wyjścia („Sprawozdanie dla Akademii”), czasem o tropieniu kości („Dociekania psa”). Kiedy indziej jeszcze nazywał to głodowaniem („Mistrz głodowania”). Zdarzało się wreszcie, że szczęśliwej gwiazdy szukał w zaświatach („[Byłem w odwiedzinach u zmarłych]”).
W swoim monodramie (nawiązującym między innymi do takich utworów jak „Sprawozdanie dla Akademii”, „Przemiana” czy „Mistrz głodowania”) Janusz Stolarski podąża za głosem pisarza, powtarza jego słowa, z czasem jednak milknie, pozwalając mówić wyłącznie swemu ciału, dotkniętemu obecnością bohaterów Kafki. Pozwalając mówić przestrzeni, w której się porusza, której się poddaje i w której na koniec zanika. (Łukasz Musiał, z programu do spektaklu)
Scenariusz: Janusz Stolarski, Łukasz Musiał
Reżyseria i wykonanie: Janusz Stolarski
Muzyka: Sebastian Dembski
Video: Tomasz Jarosz
Scenografia i projekty graficzne: Tomasz Ryszczyński
Reżyseria świateł: Arkadiusz Kuczyński
Współpraca: Renata Stolarska
Afisha