Symfonia o umieraniu jest wielowątkowym portretem pewnej grupy osób, których formalne i nieformalne relacje tworzą szeroko pojętą rodzinę, na swój sposób nieszczęśliwą. Matka cierpi na nowotwór i inne liczne choroby, ale jej umysł jest jasny i ostry. Ojciec, Gerd ma demencję i wymaga stałej opieki. Ich syn Tom jest odnoszącym sukcesy dyrygentem i chciałby przysposobić dziecko swojej byłej partnerki. Wspiera także bliskiego przyjaciela, Bernarda, kompozytora cierpiącego na ciężką depresję i mającego myśli samobójcze. Siostra Toma, Ellen jest uzależniona od alkoholu i krótkotrwałych relacji z niewłaściwymi mężczyznami. „Nie wszyscy ludzie mają talent do bycia szczęśliwymi” – twierdzi Tom, wokół którego reżyser tworzy swoją wielobarwną, emocjonalną mozaikę.
Agnieszka Pilacińska z portalu „Pełna sala” pisze w swojej recenzji, że „wszyscy, bez względu na szerokość geograficzną, pochodzenie czy statusy, narażeni jesteśmy na rodzinną niemiłość, bariery komunikacyjne i afektywny chłód. Więzy krwi nie gwarantują ciepła, przywiązania, nie wyposażają w umiejętności radzenia sobie z późniejszym życiem. Niby nihil novi, a trzyma za gardło”. Matthias Glasner dekonstrukcje w swoim filmie mit szczęśliwej i wspierającej się rodziny nie rezygnując przy tym z humoru i empatii wobec swoich bohaterów. Docenili to jurorzy festiwalu Berlinale przyznając filmowi Srebrnego Niedźwiedzia za scenariusz.
Afisha