Spowiedź w drewnie

Sztuka “Spowiedź w drewnie” inspirowane życiem beskidzkiego rzeźbiarza Jędrzeja Wowory jest tes­ta­mentem reży­ser­skim Jana Wilkowskiego.

Jej bohaterem jest świątkarz, który przed śmier­cią spowiada się wys­tru­ganemu przez siebie Chrys­tu­sowi. Pół­godzinne przed­staw­ie­nie genial­nie pokazuje człowieka i jego dzieło, które obró­ciło się prze­ciw swemu twórcy. Koślawe, nieu­dane lub niedokońc­zone fig­ury świę­tych z wrza­sk­iem doma­gają się kary piekła dla świątkarza, aż Zbaw­iciel musi ich głośno przy­wołać do porządku. W końcu człowiek umiera, przyg­nieciony swym dziełem: spada­ją­cymi z półek rzeźbami. Ale Chrys­tus daje mu roz­grzesze­nie: On też jest niedostru­gany i wie, że samemu stwórcy świat nie do końca się udał. (R. Pawłowski, “Gazeta Wybor­cza” z dnia 25.02.98).

Zain­spirowany gawę­dami Jędrzeja Wowry, beskidzkiego rzeźbiarza ludowego odkry­tego w między­wo­jniu przez Emila Zegadłow­icza, Jan Wilkowski stworzył prze­j­mu­jące studium twór­czego niespełnienia. Oto stary świątkarz Jaśko nie ma dość siły, by dokończyć swe ostat­nie dzieło: Chrys­tusika do przy­drożnej kapliczki. Właśnie ów niedostru­gany Fra­sobliwy stanie się jego spowied­nikiem i obrońcą przed gniewem rozsierd­zonych innych świątków, niezad­owolonych ze swych drew­ni­anych wcieleń, winią­cych swego twórcę o brak tal­entu. Prze­j­mu­jąco brzmi ten pod­szyty ludowym humorem dia­log umier­a­jącego artysty i jego dzieła. (L. Bardi­jew­ska, “Gazeta Wybor­cza” z dnia 2.01.96)

Jan Wilkowski

“Spowiedź w drewnie”

Reży­se­ria, scenografia i kostiumy: Maria P. Budzyńska

Ruch: Jolanta Grabowska i Leszek Tes

Obrazy Świątków: Dominika Mendel; foto-​Aleq Budzyński

Oprawa muzy­czna i real­iza­cja dźwięku: Piotr Kil­i­ański