To melodramat, jaki mógł nakręcić tylko Béla Tarr. Gęsty i duszny jak atmosfera w barze "Titanik", w którym rozgrywa się duża część akcji tego filmu. W tonącym w zimnym deszczu i błocie mieście widmie śledzimy losy bohaterów uwikłanych w trójkąt miłosny. Karrer, samotny mężczyzna w średnim wieku, wygląda przez okno na kopalniane wagoniki, niknące we mgle jeden po drugim. Przemysłowy pejzaż rozpościerający się wokół kopalni jest prawie nierzeczywisty, wydaje się być wytworem wyobraźni. Jedynym przyjacielem Karrera jest właściciel baru, Willarski, drobny rzezimieszek, beznadziejnie zakochany w zamężnej piosenkarce baru, marzącej o ucieczce z prowincji i prawdziwej karierze. Chcąc pozbyć się jej męża, Karrer namawia małżonka kobiety, by ten podjął się transportu nielegalnych towarów dla Willarskiego... Czerpiącym z ikonografii kina noir "Potępieniem" Béla Tarr rozpoczął długoletnią współpracę z cenionym pisarzem László Krasznahorkaiem, która w późniejszych latach przyniosła m.in. takie arcydzieła jak prezentowane w Światowidzie "Szatańskie tango" czy "Koń turyński". To także pierwszy film, w którym uformował się rozpoznawalny styl Węgra. Po latach długie, nastrojowe ujęcia w czerni i bieli, a także zamiłowanie do postindustrialnego krajobrazu i posępnych bohaterów przygniecionych życiem staną się znakiem charakterystycznym kina Tarra, uważanego za najważniejszego przedstawiciela nurtu slow cinema.
Afisha