Karol, polski fryzjer ożeniony z piękną Francuzką Dominique, prowadzi w Paryżu salon fryzjerski. Jednak stres wywołany pobytem w obcym kraju, nieznajomością języka i ludzi sprawia, że Karol staje się impotentem. Nie mogąc się doczekać przez 6 miesięcy skonsumowania ich związku Dominique rozwodzi się z mężem, zabierając mu cały majątek, łącznie ze starym "polonezem". Chociaż Karol nadal ją kocha, młoda kobieta nie daje mu nawet cienia nadziei, że kiedykolwiek do niego wróci. Pozostawiony na ulicy z jedną walizką Karol usiłuje zarobić na bilet powrotny do Polski grając w metrze na grzebieniu. Poznaje tam innego Polaka, Mikołaja, zdesperowanego intelektualistę, który nie widzi sensu dalszego życia. Mikołaj chce pomóc nieszczęsnemu fryzjerowi wrócić do kraju. W dużej walizce przemyca go samolotem jako jeden ze swych bagaży. Jednak na lotnisku walizka zostaje skradziona. Jej zawartość do niczego nie jest złodziejom potrzebna, więc pobity przez nich Karol ląduje na wysypisku śmieci. Ocknąwszy się, z ulgą stwierdza, że znów jest u siebie. Na rodzinnej ziemi odzyskuje skrzydła. Postanawia zbić majątek, by udowodnić Dominique, że jest jej wart. Zaczyna od dorabiania w zapyziałym zakładzie fryzjerskim swego brata Jurka, potem zostaje ochroniarzem w jednym z kantorów. Podsłuchawszy rozmowę swoich pracodawców wykorzystuje zdobyte informacje do przeprowadzenia bardzo korzystnej transakcji. Z dnia na dzień staje się bogaty. Wkrótce staje na czele międzynarodowej spółki handlowej, nieustannie pomnażając swój majątek. Próbuje się skontaktować z Dominique, ale była żona nie chce nawet z nim rozmawiać. Ponieważ Karol kocha ją równie silnie, jak nienawidzi, postanawia zemścić się na niej. By tego dokonać, musi jednak ściągnąć Dominique do Polski. Z pomocą Mikołaja pozoruje własną śmierć, a cały majątek zapisuje eks-małżonce, która powiadomiona o czekającym na nią spadku przyjeżdża czym prędzej do Warszawy. Wróciwszy po pogrzebie do swego pokoju hotelowego kobieta zastaje tam całkiem żywego Karola, który szykuje dla niej dalsze niespodzianki.Po "Niebieskim", pierwszej części trylogii "Trzy kolory", czystej, poetyckiej, niemal pozbawionej akcji, wypełnionej wysmakowanymi plastycznie obrazami i nastrojową muzyką, "Biały" zaskoczył zarówno krytykę, jak i widzów. Jest to gorzka komedia, pełna zdarzeń i niespodziewanych zwrotów akcji. Podczas gdy w "Niebieskim" upragniona wolność pojmowana jako całkowity brak więzów międzyludzkich i zobowiązań okazywała się koszmarem, pustką ziejącą martwotą, w "Białym" Kieślowski dowodzi, że we współczesnym świecie nie ma prawdziwej równości, bo w istocie każdy chce być równiejszy: lepszy, bogatszy, sprytniejszy od innych."Biały", pełen żartów i umowności balansujących na granicy absolutnego nieprawdopodobieństwa, zachowuje typową dla Krzysztofa Kieślowskiego względność, ale nie ma charakterystycznej dla niego tajemnicy. Z jednym wyjątkiem: postać Mikołaja grana przez Janusza Gajosa niesie ze sobą piętno wzięte jakby z innego filmu. To jest ktoś - jak pisał w "Tygodniku Powszechnym" Piotr Mucharski - kto musi przeżyć własną śmierć, by znów poczuć smak życia.Wśród wykonawców "Białego" zwraca uwagę Zbigniew Zamachowski (Karol) oscylujący między groteską a tragedią, kreujący swego bohatera trochę na wzór postaci chaplinowskich, oraz partnerująca mu Julie Delpy (Dominique).
Afisha