Orfeusz

„Orfeusz” to spektakl, który sięga po antyczny mit o Orfeuszu i Eurydyce, przetwarzając go na współczesny język sceniczny. Reżyserka Anna Smolar, wspólnie z dramaturgiem Tomaszem Śpiewakiem, wprowadza widzów w świat żałoby, straty i próby zrozumienia tego, co dzieje się, gdy zniknie ukochana osoba. Zjawisko żałoby, które we współczesnym społeczeństwie zostało odsunięte na margines życia publicznego, staje się tutaj kluczowym tematem. Orfeusz, w obliczu utraty Eurydyki, staje się symbolem każdego człowieka, który stara się poradzić sobie ze stratą.

Współczesny Mit o Stracie

Spektakl „Orfeusz” to wyjątkowa próba zrozumienia i zinterpretowania mitu o Orfeuszu na nowo. Kiedy Orfeusz odwraca się, opuszczając Hades, tracąc Eurydykę po raz drugi i ostatecznie, staje się metaforą nie tylko chwili słabości, ale również niemożności pogodzenia się z utratą. To odwrócenie, będące symbolem, powraca w spektaklu jak refren, przywołując kolejne emocje i ukazując dylematy współczesnych „Orfeuszy” – ludzi, którzy nie potrafią odnaleźć się w nowej rzeczywistości po stracie kogoś bliskiego.

Warto zwrócić uwagę na to, jak reżyserka Anna Smolar oraz Tomasz Śpiewak, odpowiedzialny za scenariusz, stawiają pytania o to, czym są rytuały w dzisiejszych czasach, kiedy tak wiele z nich zostało zatarte lub zepchnięte na margines. W dawnych społecznościach rytuały były nieodłączną częścią procesu żałoby, pomagały jednostkom odnaleźć się w nowej sytuacji, ale także łączyły wspólnotę. W dzisiejszych czasach, kiedy wiele z tych form zanikło, jak człowiek może odnaleźć sens i ukojenie po stracie?

Reżyseria i Dramaturgia

Anna Smolar, jedna z czołowych polskich reżyserek, znana z wyjątkowej umiejętności przenoszenia klasycznych opowieści na współczesne realia, tworzy spektakl, który porusza i zmusza do refleksji. Razem z Tomaszem Śpiewakiem, który odpowiada za dramaturgię i teksty poetyckie, stworzyli przedstawienie głęboko osadzone w emocjach, dotykające tematów, które dla wielu są trudne i bolesne. Ich współpraca przynosi efekt pełen liryzmu, ale i surowości, ukazując sprzeczności, które towarzyszą żałobie.

Scenografia, Muzyka i Światło

Scenografia i kostiumy stworzone przez Annę Met nadają spektaklowi wizualny charakter pełen symboliki. Prostota dekoracji, minimalistyczne formy, ale jednocześnie mocne kolory, przywołują na myśl zarówno przestrzeń nie z tego świata, jak i codzienność bohaterów. Wszystko to sprawia, że widz może odczuć zarówno bliskość, jak i pewnego rodzaju dystans do wydarzeń na scenie.

Muzyka, stworzona przez duet Enchanted Hunters, czyli Magdalenę Gajdzicę i Małgorzatę Penkallę, odgrywa kluczową rolę w spektaklu. Kompozycje te tworzą nastrój melancholii, rozdarcia, ale też nadziei. Muzyka w „Orfeuszu” jest jak dodatkowy bohater – towarzyszy Orfeuszowi w jego drodze, wyrażając to, czego nie da się powiedzieć słowami.

Za reżyserię światła odpowiada Rafał Paradowski. Światło pełni funkcję narracyjną, tworząc atmosferę poszczególnych scen, podkreślając emocje i dynamikę pomiędzy bohaterami. Subtelne przejścia od ciemności do jasności ilustrują wewnętrzną podróż Orfeusza – od momentów rozpaczy po przebłyski nadziei.

Choreografia i Sceny Lalkowe

W spektaklu znalazły się także sceny lalkowe, które są wyjątkowym elementem inscenizacji. Choreografię tych scen przygotowała Natalia Sakowicz, nadając ruchom lalek szczególną ekspresję, co pozwala na ukazanie symbolicznych momentów w historii Orfeusza i Eurydyki. Lalki, stworzone przez Olgę Ryl-Krystianowską, nadają opowieści głębszego wymiaru – są metaforą straty, ożywiającą wspomnienia i odzwierciedlającą relację bohaterów.

Obsada – Aktorzy w Roli Orfeuszy

Obsada spektaklu to mieszanka doświadczonych aktorów, którzy nadają postaciom wielowymiarowości i głębi.

Jacek Beler, w roli głównego bohatera, przedstawia Orfeusza jako człowieka rozdartego, zagubionego w żałobie, ale też pełnego determinacji, aby odzyskać ukochaną. Jego gra jest intensywna i emocjonalna, ukazując, jak blisko są od siebie miłość i rozpacz.

Jan Dravnel oraz Mateusz Górski tworzą postacie, które towarzyszą Orfeuszowi w jego drodze, będąc zarówno jego przewodnikami, jak i cieniami przeszłości. Ich role stanowią kontrapunkt do emocji głównego bohatera, pomagając ukazać różnorodność sposobów przeżywania żałoby.

Natalia Kalita oraz Justyna Wasilewska wcielają się w postacie, które są dla Orfeusza przypomnieniem tego, co utracił, a jednocześnie próbą powrotu do normalności. Ich obecność na scenie, pełna czułości i delikatności, wprowadza do spektaklu element kruchości, który kontrastuje z wewnętrzną walką Orfeusza.

Julia Wyszyńska dodaje do spektaklu element tajemnicy, wcielając się w postać, która pozostaje gdzieś na granicy rzeczywistości i snu. Jej rola symbolizuje to, co niemożliwe do osiągnięcia – to, co Orfeusz utracił na zawsze.

Współpraca Twórcza – Wszyscy na Scenie

Ważnym elementem spektaklu są monologi i dialogi, które powstały dzięki wspólnej pracy całego zespołu aktorskiego oraz reżyserki i dramaturga. Jacek Beler, Jan Dravnel, Mateusz Górski, Natalia Kalita, Justyna Wasilewska, Julia Wyszyńska, Anna Smolar oraz Tomasz Śpiewak – wszyscy oni przyczynili się do stworzenia tekstu, który jest głęboko zakorzeniony w emocjach i autentycznym przeżywaniu straty.

Asystentka reżyserki Katarzyna Gawryś oraz drugi asystent, Tymoteusz Sarosiek, wspierali proces tworzenia spektaklu, dbając o koordynację poszczególnych elementów i pomagając reżyserce w realizacji jej wizji.

Inscenizacja i Wsparcie Techniczne

Za płynność przebiegu przedstawienia odpowiadała inspicjentka Monika Tuniewicz, której praca była kluczowa dla zachowania rytmu spektaklu. Każdy element, od wejścia aktorów po zmiany dekoracji, musiał być precyzyjnie zsynchronizowany, aby stworzyć spójny obraz emocjonalnej podróży Orfeusza.

Refleksja nad Stratem

„Orfeusz” to spektakl, który przenosi widza w świat mitologiczny, ale równocześnie ukazuje problemy bardzo współczesne – jak radzenie sobie ze stratą i odnalezienie swojego miejsca w świecie po bolesnym doświadczeniu. Reżyserka Anna Smolar i cały zespół aktorski stworzyli dzieło, które dotyka najgłębszych zakamarków ludzkiej duszy, porusza, ale też zmusza do refleksji. W czasach, gdy rytuały i wspólnotowe przeżywanie żał